Nauki ścisłe

Świat, w którym żyjemy, opisany precyzyjnym językiem liczb. Od tańca cząstek elementarnych po majestatyczne korowody gwiazd. Są tu małe miony i wielkie polimery. Śmieszne kwarki i śmiertelnie poważne czerwone olbrzymy. Twarde hadrony i miękkie oddziaływania. Grupy Fouriera, całki Laplace'a i atraktory Lorenza. Powoli, acz nieuchronnie osuwamy się w permutacyjny obłęd ciał i pierścieni. Czy zauważyli Państwo, że wyższa matematyka coraz śmielej korzysta z orgiastycznej wielości kształtów, jakich nie powstydziłby się malarz abstrakcjonista, natomiast ekstremalna fizyka sięga do określeń, jakich nie powstydziłaby się pensjonarka - mamy wszak cząstki nie tylko kolorowe, ale i powabne! Trzecia z wielkiej trójcy nauk, wierna hermetycznej tradycji alchemików, spowija się w żrące opary nazw, do których wymówienia potrzebne są lekcje dykcji. I tak chemia przenosi nas wprost w atmosferę Wenus. Niech no mi ktoś powie, że świat nie jest spójny! Na koniec votum separatum: Twierdzę, że wielkie twierdzenie Fermata, geometrycznie dość oczywiste, nadal NIE zostało udowodnione. Sto tysięcy stron wydruku komputerowego to kpina, nie dowód. Howgh. I niech oddadzą kasę!